เบอร์นัม - คาดี !
คาดี - อะไรกัน... เบอร์นัม คุณมาทำอะไรที่บ้าน
เบอร์นัม - เราต้องไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้
คาดี - ฉันไม่เข้าใจ ไปจากที่นี่และจะไปไหนล่ะ ?
เบอร์นัม - ถ้าใช้เวลาอธิบาย มันจะสายเกินไป ได้โปรดเถอะ คาดี
ทั้งคู่ออกจากบ้าน ด้านนอกดูอลหม่าน
เบอร์นัม - บ้าเอ้ย ประกาศได้แพร่ออกไปเสียแล้ว...
คาดี - เบอร์นัม ?
เบอร์นัม - ไม่ต้องห่วง มาเถอะ เร็วด้วย.
คาดี - ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว ฉันเป็นภรรยาของเธอ เธอต้องบอกฉันว่าเธอกำลังทำอะไร
เบอร์นัม - ฉันจับแรงสั่นสะเทือนที่แถบสัญญาณรักษาความปลอดภัยพุ่งขึ้นสูงสุด ในเวลาไม่ถึง 90 นาที นั่นแสดงว่าจะใช้กลยุทธ์ยิงระเบิดนิวเคลียร์...
- ถูกต้องแล้ว ในที่ๆเรากำลังยืนกันอยู่นี่แหละ
เบอร์นัม - แต่ ฉันต้องไปพบพวกเราด้านนอก
คาดี - ได้โปรด เบอร์นัม ช้าลงสักนิด ...
เบอร์นัม - มาเถอะ ไม่งั้นเราจะพลาดเที่ยวบิน
คาดี - ฉันทำไม่ได้
เบอร์นัม - คุณแน่ใจนะ คุณหมายความว่ายังไง ?
คาดี - ไม่ ฉันกลัวว่า เราจะเสียเด็กน้อยนี่ไป
เบอร์นัมตาโต - อะไรนะ ?
เบอร์นัมและคาดี บิช็อป มาทันเที่ยวบินสุดท้ายก่อนมิสไซล์ลูกแรก พวกเขาคือครอบครัวของผม
ชีวิตของผม มาจากหลายๆจุดเริ่มต้นที่ถูกควบคุมด้วยโชคและความสะพรึงกลัว
เย่ ผมโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่
แต่ผมได้เกิดมาสู่โลกที่น่าสะพรึงกลัว น่าจะเรียกว่า บ้าคลั่ง ยกเว้น ในสิ่งหนึ่ง -- สิ่งที่เป็นความเชื่อหลัก
นั่นคือ ผมเป็น เด็กแห่งอะตอม และ ผมได้เกิดมาเพื่อเหตุผลอย่างหนึ่ง
แล้วระเบิดนิวเคลียร์ก็ถูกยิงออกมา
เวลาและชีวิตของลูคัส บิช็อป ตอนที่1 ถือกำเนิดเพื่อวายชนม์
คาดีและเบอร์นัมอยู่ท่ามกลางผู้อพยพ รอบๆมีเซนติเนลคอยคุมความสงบ
คาดี - ฉันไม่คิดหรอกนะว่าที่นี่มันจะปลอดภัย. คุณคิดเหรอว่า พวกเขาจะสามารถทำ --
เบอร์นัม - ชู่ว ตอนนี้นะ. ผมรู้จักชายคนหนึ่ง เขาเป็นตำรวจในเครื่องแบบ ในนอร์ธเจอร์ซี่ย์ ที่จะให้ที่หลบซ่อนตัวกับเราจนกว่าเราจะได้ --
"ครอบครัวของผมพยายามปิดบังประวัติส่วนตัว"
เซนติเนลตัวหนึ่งชี้ไปทาง คาดีและเบอร์นัม - ตรวจพบมิวแตนท์
" แต่ในเวลานี้ อเมริกาได้ยืนยันนโยบาย ไม่ต้อนรับมิวแตนท์ "
จึงเกิดการต่อสู้ระหว่างเซนติเนลและคาดี
ครอบครัวของผมถูกทดสอบ
การทดสอบกินเวลาไม่ถึงสามวินาที
ผู้พิพากษา - เขาสามารถปรับสภาพเนื่อเยื่อและเพิ่มระดับความทนทานได้ เธอดูดซึมพลังงานจากนั้นก็ปล่อยมันออกมา
พวกเขาถูกส่งตัวไปค่ายกักกันมิวแตนท์แห่งหนึ่งในอ่าวชีพเฮดส์ ที่มีชื่อเสียงด้านสุขลักษณะไม่ค่อยดี แออัด และ ทำการทดลองที่ผิดกฏหมายกับมิวแตนท์
ผมควรจะรู้จักมันเหมือนเป็นอีกสิ่งหนึ่ง
บ้าน
เบอร์นัมกำลังกอดคาดีไว้ เธอกำลังจะคลอด
เบอร์นัม - หมอในค่ายนี้ไปอยู่ไหน บ้าเอ้ย
มิวแตนท์1- เขาบอกฉันว่ามีคนไข้ วันนี้มันยุ่งมาก
มิวแตนท์2-ไอ้ลูก...
คาดี หวีดร้อง
เบอร์นัม - เขาไม่หายใจ พระเจ้า เขาไม่หายใจ ...
ลูคัส บิช็อป ออกมาแล้ว
เกือบทุกคนจำทุกสิ่งทุกอย่างในช่วง อายุก่อนสองหรือสามขวบไม่ได้
บางที ผมอาจคิดไปเอง แต่ ผมสาบานได้ว่า ผมจำได้ตั้งแต่สองวินาทีแรกตั้งแต่ผมถือกำเนิดมา
เบอร์นัมพยายามผายปอดลูคัส บิช็อปจนเขารอด
ผมจดจำการต่อสู้ได้ดี
ครอบครัวของผมก็สู้กันด้วย ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยมีความสุขกัน แต่ ผมไม่เคยเห็นเหตุการณ์นั้นสักครั้ง ( คาดีกับเบอร์นัมดูจะมีปากเสียงกันบ่อยครั้ง )
แม่ของผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของเธอกับมิวแตนท์คนอื่นๆในค่ายของเรา
ปรากฏว่า เธอสามารถสร้างม่านกั้นหัวใจได้ดีกว่าม่านกั้นวัตถุ
พ่อของผมดูจะใส่ใจผมแทบทุกเรื่อง
เขาไม่เคยเอ่ยอะไรมากมายแต่เขาจะอุ้มผมไว้แนบกายของเขา
ผมจำได้ถึงกล้ามเนื้อแน่นตึงบนแผ่นอก วิธีการที่เขายิ้ม ความรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของเขา
เมื่อเวลาผ่านไปจนผมได้สามขวบ เราได้สมาชิกใหม่ในครอบครัวอีกสองคน
น้องสาวตัวน้อยของผม ชาร์ด
และ ย่าของผมที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน
ย่าบิช็อป - โอ้ พ่อหนุ่ม ฉันเคยฝันเรื่องของเธอด้วย
เธอไปอยู่ในค่ายอื่นและได้ยินเรื่องของเรา เธอพยายามขอย้ายค่ายอย่างหนัก ผมยังเด็กเกินไปที่จะถามว่าแค่ไหน
มันเป็นชิ้นส่วนของความโชคดีและหลังจากนั้น ผมก็ได้ขอบคุณสำหรับสิ่งนั้น
เราใช้เวลาด้วยกันมากเท่าที่ผู้รักษาความปลอดภัยของค่ายอนุญาต
ผมยังคงได้ยิงเสียงนุ่มละมุนที่เธอเล่าให้ผมฟังเรื่อง ฮีโร่ของมิวแตนท์
มิวแตนท์ที่ทำในสิ่งที่ถูกต้อง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม แม้กระทั่งในโลกที่อยากให้พวกเขาตายไปให้หมด.
ผมได้ผลอยหลับและฝันถึงเรื่องของพวกเขา
เรื่องราวเหล่านั้น ดำเนินไปในหัวของผม ตลอดค่ำคืนอันยาวนาน
( นี่อาจเป็นจุดเริ่มที่บิช็อป บูชา เอ็กซ์เมนมาก ในครั้งแรกที่เขาได้ย้อนเวลากลับไปพบเอ็กซ์เมน )(ในภาพมีใครๆกันบ้างลองจินตนาการกันเอานะครับ เชื่อว่าไม่ยาก)
เมื่อผมอายุได้ห้าขวบ มันเกิดความวุ่นวายในค่าย บางอย่างที่เป็นสิ่งใหม่ได้เริ่มต้นขึ้น
บางสิ่งที่พวกเขาจะทำกับพวกเราทั้งหมด
เหมือนที่ผมเคยเล่ามาก่อนหน้านี้ อ่าวชีพส์เฮด เป็นค่ายเพื่อการทดลอง
ดินแดนที่มีไว้ทดสอบเทกนิกใหม่ๆ
ดูสิว่าอะไรที่เราต้องอดทนอดกลั้น
เอาความบกพร่องออกไป.
บิช็อปดูหน้าแม่แล้วตกใจ - มะหม้า ?
หน้าของคาดียับเยินเหวอะไปข้างหนึ่ง
คาดี - เมื่อพวกมันทำอย่างนี้กับลูกและลูกหวีดร้อง ...
- ลูกหวีดร้องกับสัตว์ประหลาด นั่นคือ สัตว์ประหลาดผมแดง เธอทำเรื่องนี้กับลูก ไม่ใช่พวกเรา
คาดี - นั่นคือ สัตว์ประหลาดผมแดง
( น่าจะเป็นการพูดถึงโฮป)
เบอร์นัมวิ่งมา - พระเจ้า คาดี เธอกำลังทำอะไรอยู่ ?
เมื่อถึงคิวของผมบ้าง
บิช็อปถูกผู้คุมรุมล้อม
ทุกครั้งที่ผมหรี่ตา
ทุกครั้งที่ผมขยี้ตา
ทุกครั้งที่ผมกระพริบตา
ผมถูกนำกลับไปสู่ชั่วขณะนั้น ( ตอนที่ถูกสักตัว M บนใบหน้า )
อีกครู่หนึ่ง พวกเขาก็เอาน้องสาวของผมมาในห้อง
ถ้าผมสามารถควักหัวใจของผมออกมาและขว้างใส่พวกมันได้ ผมจะทำ
แต่ผมใช้ได้แค่กำปั้นอันอ่อนแรงของเด็กห้าขวบ
กำปั้นที่ไม่สามารถทำอะไรได้ พวกมันไม่รู้สึกอะไรบนชุดเกราะเลย
เธอไม่ควรได้รับสิ่งนี้
ไม่มีใครสักคนในพวกเราควรได้รับสิ่งนี้
พวกฮีโร่ของมิวแตนท์ไปอยู่กันที่ไหน ?
ทำไมไม่มาหยุดยั้งสิ่งนี้ ?
บิช็อปถูกผู้คุมซ้อมหมอบราบ
มิวแตนท์แว่นรัดผม - คิดว่าพวกมันตีตราสัตว์ประหลาด ?
มิวแตนท์หัวใส - ได้โปรดเถอะ
มิวแตนท์แว่นรัดผม - โฮป. ควรเรียกเธอว่าความสิ้นหวัง.
บิช็อป - ใครคือสัตว์ประหลาด ?
มิวแตนท์แว่นรัดผม - เธอเป็นใคร ครอบครัวของเธอไม่ได้เล่าให้ฟังหรือ ?
มิวแตนท์หัวใส - ถามครอบครัวของเธอดูสิ สัตว์ประหลาดตนใดที่สังหารมนุษย์ไปร่วมล้าน และ ถามพวกเขาดูสิว่าทำไมเราต้องมาอยู่ที่นี่.
มิวแตนท์แว่นรัดผม - เยี่ยมเลย มันไม่นานเอาเลย ...
มิวแตนท์หัวใส - เฮ้้ย แกจะคุยเรื่องนี้ต่อหน้าเด็กจริงเหรอ ?
ย่าของบิช็อป - อย่าไปฟังเขาเลยเด็กน้อย. พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยในตอนนั้น เรื่องราวได้ถูกบิดเบือนไปทั้งหมด
บิ็ช็อป - เล่าเรื่องของเธอ หน่อยสิครับ คุณย่า เรื่องสัตว์ประหลาด
ย่าบิช็อป - อ่า ตอนนี้ เธอไม่ได้เป็นสัตว์ประหลาดหรอกลูคัส ย่าอยู่ใกล้ๆตอนที่เธอเกิิดมา และ เวลานั้น พวกเราต่างปลาบปลื้มยินดี
" ทุำำำกเรื่องราวของสัตว์ประหลาดที่เราพูดถึง -- มิวแตนท์ ดูเหมือนจะไม่มีใครจำเรื่องของแม่มด"
" แม่มด ? " ( หมายถึง สการ์เล็ท วิชท์ )
" สกาเล็ท วิชท์ ที่ร่ายมนต์ปีศาจบทหนึ่งใส่มิวแตนท์ทุกแห่งหน "
" เกือบทั่วทั้งโลกใบนั้น มิวแตนท์ได้สูญเสียของขวัญพิเศษ ( พลังพิเศษ ) และ ไม่มี ทารกมิวแตนท์เกิดใหม่อีกเลย "
ย่าบิช็อป - ถ้าเด็กผู้หญิงที่เราเรียกว่า สัตว์ประหลาด ไม่เคยเกิดมา ก็จะไม่มีทั้ง เธอและ ชาร์ด" นั่นคือสาเหตุว่าทำไมเราถึงตื่นเต้นกันนักเรื่องของเด็กผู้หญิงที่เป็นทารกมิวแตนท์คนแรกในรอบหลายปี "
" เธอมอบความหวังให้กับพวกเราทั้งหมด "
ในภาพเป็นทารก โฮป ตาเปล่งแสงเขียว ( ผมว่าภาพนี้ดูชั่วร้ายจริงๆด้วย )
"ผมไม่มีโทรทัศน์ ไม่มีหนังสือ ไม่มีหนังสือการ์ตูน ไม่มีภาพยนตร์ ไม่มีดนตรี."
" เรื่องเล่าของคุณย่าคือสิ่งที่ใส่ไว้เต็มหัวของผม"
" เรื่องราวแห่งการมาถึงของทารกคนนั้น ( โฮป )"
" การสังหารหมู่เด็กๆเกิดขึ้นในอลาสก้า มันเป็นการต่อสู้อย่างไม่เสียดายชีวิตระหว่างเอ็กซ์-เมน และ เหล่าผู้ต่อต้านที่บ้าคลั่งที่ต้องการสังหารมิวแตนท์ทั้งหมด "
" เรื่องราวทั้งหมดเหวี่ยงไปมารอบๆหัวของผม มันคล้ายกลับ เรื่องราวที่พวกคุณเคยได้ฟังเกี่ยวกับ วันคืนก่อนหน้าที่พระเยซูเจ้ามาประสูติ "
" คล้ายกับที่กษัตริย์ มีพระบัญชาให้สังหารหมู่เหล่าผู้บริสุทธิ์ในนครเบธเลเฮมเพื่อป้องกันการจุติจากสรวงสวรรค์ของราชันย์ของพวกชาวยิว "
"และ จากนั้น ... "
" นรกได้มาถึงบ้าน.. "
( เหล่าเซนติเนล กำลังห้ำหั่นกับมิวแตนท์ในค่ายกักกัน คาดว่า เหล่ามิวแตนท์คงเหลืออดกับการกดขี่)" หลังจากเหตุการณ์นั้น พวกเขาได้ตั้งชื่อเหตุการณ์นั้นว่า กบฏฤดูร้อน "
บิช็อป ได้แต่หลบอยู่หลังเสา - โอ พระเจ้า พวกเขาก่อมันขึ้นจริง ....
" มันได้เอาทุกสิ่งทุกอย่างไปจากตัวผม "
" ผมได้เห็นร่างของพ่อป่นเป็นผุยผงในกำแพงแห่งเพลิง "
( พ่อของบิช็อปถูกเซนติเนลยิงลำแสงเข้าใส่ )" ผมไม่เคยได้เอาใบหน้าแนบอกของพ่ออีกเลย "
" เช่นเดียวกันกับที่ ผมไม่เคยได้เห็นใบหน้าของแม่อีก "
( แม่ของบิช็อปกางม่านพลังหุ้มตัว ผมคาดว่าเธออาจเป็นคนปลุกระดมให้เกิดการกบฏในค่าย )" ความโกรธเกรี้ยวของเธอ ต่อรอยแผลเป็นบนใบหน้า ผมคิดไว้ว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น , แค่ครั้งหนึ่ง ... "( แม่ของบิช็อปดูจะสู้ได้บ้างแต่สุดท้ายแล้วก็ถูกเหยียบแบน เพราะเกราะของเธอกันได้แต่พลังงาน)
" ..เธอได้มองมาทางผมพร้อมกับสิ่งที่หนึ่งที่มีอะไรเกินกว่าความคับข้องใจ "
(บิช็อปวิ่งไปมองร่างของแม่ที่จมดิน)
" ผมได้ยินเสียงของคุณย่าก้องกังวานในกระโหลกครั้งแล้วครั้งเล่า :
" ถ้าเด็กผู้หญิงไม่ได้มาถือกำเนิด นั่นก็จะไม่มีทั้ง พ่อ หรือ แม่ "
" แต่ เด็กผู้หญิงก็ได้เกิดมา "
" และ มันได้คล้ายกับว่า พ่อ หรือ แม่ ของผม ได้ ถือกำเนิดมาเพื่อที่จะต้องตาย "
( ความแค้นที่ไม่รู้จะไปลงที่ใคร บิช็อปเอาไปลงที่โฮป )
" ผมค้นหา ชาร์ด และ คุณย่าของผม ที่ยังอยู่ที่นี่ ที่ไหนสักแห่ง "
" ผมได้แต่ภาวนาให้พวกเขายังมีชีวิตอยู่ "
บิช็อปเดินฝ่ากองศพและซากเซนติเนลบางตัว
จนกระทั่ง กองล่าสังหารมาพบเข้าและระดมยิงเข้าใส่ตัวเขา
" ผมจำไม่ได้เลย ว่าผมทำให้ค่ายพังทลายไปได้ยังไง -- ผมคงจะเป็นคนทำล่ะนะ. "
( หลังจากการจู่โจม ภาพตัดมาที่บิช็อปอยู่นอกค่ายที่ลุกเป็นไฟ ในอุ้งมือของเขามีแสงสีแดง คาดว่าพลังพิเศษของเขาคงตื่นขึ้นแล้ว )ภาพตัดมาที่เมืองใหญ่ผู้คนคับคั่ง
" ผมเพียงหวังว่า มันจะใหญ่โตพอที่จะหลบซ่อนตัว "
" ผมอายุได้เจ็ดขวด โดดเดี่ยว หิว และ มีรอยสักอันเบ้อเริ่มบนใบหน้า "
" ผมไม่เคยได้เห็นโลกที่อยู่ภายนอกค่าย "
" ทุกคนที่ผมเดินผ่านในช่วงนี้ดูจะมีแต่ชั้นไขมันโดยเฉพาะ หลังจากการประหารกลุ่มกบฏ "
( ดูสิครับอ้วนกลมกันทุกคน ) " ผมไม่มีความเชี่ยวชาญ ไม่มีความสามารถ ไม่มีกรอบเกณฑ์ใช้อ้างอิงในการจัดการความอลหม่านรอบๆตัว "
" ผมรู้สึกว่าจะนึกขอบคุณ การอ่านเขียนได้นิดๆหน่อยๆ ที่คุณย่าสอนผมมา "
" หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง ผมไม่คิดถึงเรื่องพวกนั้นแล้ว "
" ผมคิดถึงแต่เพียงว่า จะทำยังไงกับความหิว"
และลงเอยเหมือนวงเวียนชีวิตทั่วๆไปครับ บิช็อปก็ขโมยเพื่อประทังความหิว
" ผมได้ยินเสียงไซเรนว่อน แต่ ไม่รู้ว่า พวกเขาเป็นอะไร "
" ไม่รู้ด้วย ว่าอะไรคือ ตำรวจ - รู้จักก็แค่ ผู้คุมในค่าย "
" แต่ผมรู้ว่าเสียงไซเรนเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับผม ผมคงทำสิ่งที่ผิดพลาด และ เหมือนท้องฟ้าส่งเสียงอื้ออึงลงมาใส่ผม "
ภาพตัดมาที่ตรอกแห่งหนึ่ง ชายเงามืดพิงกำแพงทักทายบิช็อป
เขาคว้าแขนบิช็อปไว้
บิช็อป - คุณ คุณเป็นใคร ?
เอ็กซ์แมน - ฉันเหรอ ? ฉันคือ เอ็กซ์แมน คนนึง ( คำว่า X-man ถ้าไม่ใช่พูดถึง X-man ที่ชื่อเนธ เกรย์ จะหมายถึงคนหนึ่งในกลุ่ม X-men ).. และตอนนี้ น่าจะมีเพียงแค่คนเดียวในโลกอันกว้างใหญ่ใบนี้ โลกที่ได้ยัดเรื่องระยำใส่ตูดมิวแตนท์ของแก.
1. Child of Atom ในโลกของมาร์เวล เป็น สแลงที่หมายถึง มิวแตนท์ มีหัวหนังสือ X-men ตอนหนึ่งชื่อ Children of Atom เป็นเรื่องของนักเรียนรุ่นแีรก
